Önümüzde yine bir terörü bitirme vaadi. Daha önce çok defa denenmiş ancak başarılı olmamış süreçlerden biri daha mı diye sormadan edemiyor insan. Anladığım kadarı ile terör örgütü ve siyasi iktidarlar ne zaman sıkışsa bir barış esintisi ortalığı kaplıyor. Özünde, kimsenin ülkenin ve vatandaşın selametini düşündüğü yok. Kimisi güç toplamak, kayıplarını telafi etmek, kimisi krizden fırsat devşirmek derdinde.

İlk çağrının Devlet Bahçeli’ye yaptırılması güçlü bir başlangıç sağladı ve tarihi bir ilkti. Ancak anlaşılmayan bir durum var. Ülkenin terör meselesinde son 20 yıldır sahnede olan ve bir biri ile kanlı bıçaklı aktörleri bir anda, ama bir anda nasıl sarmaş dolaş oldular? Kim olsa ki bu durum karşısında kafasında bir soru işareti, bir acaba oluşur. Oluşmalı da! “Koşullar şimdi oluştu” diyorlar, olabilir ama kimin adına ve kimin çıkarına. Bundan önce de birçok defa terör örgütü ile ateşkesler olmuş, devamı gelmemişti.

Hatta Turgut Özal döneminde, Org. Eşref Bitlis ile birlikte bu çatışmanın bitirilmesi adına yapılan yoğun çalışmaları ve Bitlis’in Amerika-PKK ilişkisi hakkındaki ifşaatları, her ikisinin yakın tarihlerde hayatlarını kaybetmeleri, Elazığ-Bingöl karayolunda 33 silahsız askerin şehit edilmesi, laik aydınların suikasti, Sivas katliamı gibi olaylar izlemişti. Ne tesadüf ki tam “barışacakken” 1993’e bunca ölüm ve acı sığmıştı. İrade ise o günde bu irade vardı. Neden 1993 de olmadı?

***

Evet meselenin bir tarafında, Trump’ın dünyanın her yanından Amerikan askerilerini çekip, bütün ekonomik gücünü ticarete, teknolojiye en başta da yapay zekaya aktarma düşüncesini fırsata çevirme planı olabilir. Rusya da böyle yapıyor. Ancak meseleye umarım en azından bizim siyasetçilerimiz bu kadar yüzeysel bakmıyordur. Amerika sadece Trump’dan ibaret değil. Bir çekilmeye izin veriliyorsa mutlaka oradaki boşluk yine egemen güçler tarafından doldurulacaktır. Yani Suriye ve Irak’ın kuzeyindeki alan Türkiye için değil, İsrail için açılıyor. İran ve Suriye’deki gelişmeler dikkatle izlenmeli. SDG’nin HTŞ hükümeti ile ucu açık antlaşması gözleri boyamamalı, Suriye’de “eğreti” bir hükümetin var olduğu unutulmamalıdır.

***

Toparlamam gerekirse; hani Anadolu’da bir hikaye vardır, yılanın şu cevabı ile biter: “…boşuna uğraşma, bende bu kuyruk acısı sende bu evlat acısı olduktan sonra bizim aramız eskisi gibi olmaz” diye. İşte o misal. Abdullah Öcalan’ın Kürt meselesindeki etkisi ve konumu ne olursa olsun, onun hazırladığı ve içinde olduğu hiçbir barış sürecinin ne Kürt ne de Türk milleti vicdanında yer bulabileceğini düşünmüyorum.

Terör örgütü kendini feshetmeli, dağılmalı ve aktörleri değişmelidir. Değişen aktörlerle birlikte değişen felsefe ve siyaset dili, zaman içinde çatışmasızlık iklimini besleyecektir. Ancak bu yeni iklimde yeşeren barış vicdanlarda yer bulabilir. 40 yıldır her çatışma ve şehit haberinde, ailesinden koparılıp dağa götürülen her gencin hikayesinde var olan isimlerin içinde olduğu bir barış, toplum nezdinde kabulü olacak bir durum değildir. Aksi takdirde Ergenekon ve Balyoz davalarında yargılananlar, acaba bu davalarla hemen hemen aynı tarihlerde başlayan Suriye iç savaşı sonunda gelen bu ani ve muğlak “barış”a engel olmasın diye mi sindirildi ve yok edildi? sorusu, basit bir komplo teorisi olmayacaktır.

Acaba devlet kadroları 90’larda böyle bir barışa müsait değil miydi? Ve şimdi PKK’ya silah bırak dediler, bıraktı ve bitti öyle mi? İzleyip göreceğiz.